خانه ی خودمان

«عمویم درست دو و نیم سانتی‌متر از پدرم قد بلندتر بود، اما شکم نرمی داشت. سال قبل که با مشت توی شکمش زدیم، این را فهمیدیم. عمو دادش به هوا رفت و برای‌مان خط و نشان کشید. پدر و مادر ما را بدون شام به رختخواب فرستادند. آن‌ها معتقد بودند که زدن دیگران بدترین گناه است. دزدی در درجه‌ی دوم و دروغگویی در درجه‌ی سوم بود.

و من هنوز دوازده سالم نشده بود که مرتکب هر سه گناه شدم…»

کیتی از خواهرش لین، که او را بیشتر از هر کس دیگری در دنیا دوست دارد، یاد گرفته که در عمق همه‌چیز دنبال زیبایی و امید بگردد. حالا که لین به‌سختی بیمار شده و خانواده دارد از هم می‌پاشد، او چگونه می‌تواند راهی پیدا کند که شعله‌های عشق و امید در دل خانواده بیدار شود؟