پشت دروازه های بهشت

پرت شدم توی استخر. آب سرد بود، بوی ماندگی و تعفن می‌داد. بو و طعم لجن به حرکت درآمده بود يک قلپ آب به دهان و بعد گلويم سرازير شد. مزه گس و سنگين لجن در دهانم ماسيد و ماند. چشمانم چنان به سوزش افتاد که انگار آب، اسيد داشت. مثل وزنه‌ای بی‌حرکت به کف استخر رسيدم کف پوشيده از ماده لزج و ضخيم بود. کمی به خود آمدم پا بر کف کوبيدم به بالا آمدم. توانستم براي لحظه کوتاهی سر از آب بيرون بياورم تا نفسی بکشم؛ نتوانستم دوباره به پايين کشيده شدم. انگار به پايم وزنه بسته بود…