پانزده قدم نزدیک تر (گام 1 توبه)

دعای ما نشان می‌دهد که افق آرزوهای مان کجاست و به چه‌ها دل بسته‌ایم.

بی گمان بخش عظیمی از گنجینه بزرگ روایی به ادعیه اختصاص دارد و این وسعت توجه، نشان از اهمیتی دارد که اولیای دین به این نیاز و به این شیوه از بیان داده‌اند؛ زمزمه‌ها و نغمه‌هایی که نیاز به سرکشیدن از زندان تنگ دنیا و تنفس در فضای خلوت و انس را پاسخ می‌دهد.

این گنج را چندان که باید پاس نداشته و از گوهرهای آن بهره نگرفته‌ایم و این ناسپاسی و بی‌بهرگی گناهی است که همگان در آن شریک‌اند.

«دفترهای مناجات پانزده گانه» تلاشی است برای گشودن راهی به آن گنج و چشاندن قطره‌ای از شهد مناجات؛ مناجات‌هایی که شور و حکمت را به آشتی رسانده و برای لحظه‌هایی عاشقانه‌ی حکیمی چون (زین العابدین – ع) را در گوش می‌خواند.

آن جا که هم نوا با صاحب مناجات می‌خوانیم از توبه، شکوه یا خوف خود می‌خوانیم، مناجات می‌تواند این حالت ها را به بهترین شکل باز کند و بپرورد و آن جا که از این دردهای متعالی فاصله داریم، هم چنان خواندن این دعاها را از ما خواسته‌اند و دروغ‌های ما را خریدارند؛ چرا که همین زمزمه‌ها، خفته‌ها را بیدار و غافلان را هشیار می‌کند. دست‌های خالی را به رخ می‌کشد و راه طولانی را در نظر می‌آورد. این زمزمه‌هاست که زمینه ساز تحول می‌شود و مقدمه‌ی حرکت و…